پذیرفته شده برای ارائه شفاهی

¹علیرضا دهناد ؛ ²مینو صدری؛ ³عارف محمدی

¹هیات علمی

²دانشگاه مالک اشتر

³دانش آموخته موسسه آموزش عالی غیر دولتی- غیر انتفاعی ربع رشید تبریز

زمانی که قطر مواد فیبری پلیمری به نانومتر کاهش پیدا می‌کند. خصوصیات قابل توجهی دارد مهمترین آن، افزایش قابل توجه در سطح ویژه الیاف پلیمری می‌باشد. تاکنون از روش‌های متعددی همچون الکتروریسی، خودتجمعی، کشش و جداسازی فازی با درجات موفقیت مختلف برای طرح ریزی نانوالیاف استفاده شده است با این وجود، الکتروریسی به دلیل مقرون به صرفه بودن، سادگی فرایند و تولید نانوالیاف از مواد پلیمری زیست تخریب پذیر مختلف یکی از مؤثرترین روش‌ها در این راستا است. در سال‌های اخیر استفاده از داربست‌های نانو الیافی الکتروریسی شده به دلیل داشتن ویژگی‌هایی توجه زیادی را به خود جلب کرده است. دراین پروژه نانوالیاف پلیمری کامپوزیتی CS/PEO/tetracycline به منظور تهیه پوشش زخم به کمک فرایند الکتروریسی مورد مطالعه قرار گرفته است.
از میان پارامترهای عملیاتی، ولتاژ(در محدوده 25-15 کیلوولت)، دبی خروجی (در محدوده8/0-3/0 میلی لیتر بر ساعت)، فاصله سر نازل تا صفحه جمع کننده و نسبت وزنی CS به PEO 90 به 10، انتخاب شدند. مورفولوژی و قطر نانوالیاف‌های الکتروریسی شده با کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تعیین گردید پس از تهیه داربست نانوالیاف بهینه آزمایش‌های پایداری، جذب(تورم) در 24 ساعت در محلول بافر استات با pH برابر با 5/5 و دمای 37 درجه سانتی گراد مورد بررسی قرار گرفت. سپس در مقدار داروی مختلف محلول درست شده و به صورت الیاف تهیه شده است و با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی و تست FTIR کیفیت آن مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت با استفاده از آزمایش UV رهایش دارو مورد ارزیابی قرار گرفته شده است.

نانوالیاف؛ الکتروریسی؛ پوشش زخم؛ پلیمرهای زیست تخریب پذیر؛ تتراسایکلین؛ پایداری؛ رهایش دارو